(உலக அரசுகளின் குற்றவியல் தடுப்பின் மையக்கரமான விசாரணை, மனித குலத்திற்கெதிரான குற்றமான சித்திரவதையாக மாற்றப்படுவது தொடர்பான ஓர் சுருக்கப் பார்வை.)
அ.அர்ஜின்
இறுதி வருடம்
சட்டத்துறை
யாழ் பல்கலைக்கழகம்.
இக்கட்டுரையானது சித்திரவதை எனும் எண்ணக்கருவையும், சித்திரவதைக்கு எதிரான சட்ட வலிதார்ந்த தன்மையையும் சட்டத்தின் பரப்பெல்லை அடிப்படையின்றி மட்டுப்படுத்தப் பட்டுள்ளதையும், சித்திரவதைக்கு உள்ளான நபர்கள் அவர்கள் சார்ந்திருக்கும் சார்ந்திருப்பாளர்கள் என்பவற்றை பற்றி கோட்பாட்டளவில் பகுப்புரைகளை மேற்கொள்வதோடு முதன்மையாக சித்திரவதை அரசின் உரிமையாகுமா ? எனும் வினாவிற்கு விடை தேடும் விடுகதையாகவுமுள்ளது. இருப்பின் சித்திரவதையின் புள்ளி விபர பகுப்பாய்வுகள் தொடர்பில் இக்கட்டுரை உட்புகுந்து ஒப்புநோக்காததானது இக்கட்டுரையாளர் சித்திரவதைக்கெதிரான நிகழளவு கருதுகோள் அரசினதும் அதன் மக்கள் மட்டிலும் மாற்று சிந்தனை அறிவிற்கான தளமொன்றை ஏற்கும் வரையில் பயனறத்தகாதது எனும் கருத்தோடு நேரடி இயைபாக்கமுடையது. இக்கட்டுரையில் ஆங்கில சொற்களின் உட்புகுத்தலானது தெளிவான மையக்கருத்து விளக்கத்திற்கும், அதிகாரம் பெற்ற தமிழ் மொழி பெயர்ப்புக்களின் அருமைத்தன்மைக்கான மாற்றுபாயமாகவுமே கொள்ளப்பட வேண்டும்.
சித்திரவதை எனும் பதத்தை இக்கட்டுரை முழுவதும் பல கோணங்களில் ஆராய்கின்றது. ஆனாலும் முதலில் ஒரு சாதாரண சமூகப்பிராணியின் பார்வையில் அது இவ்வாறு தான் இருக்க முடியும்.
“சித்திரவதை மக்களை மௌனமாக்குகின்றது, அது உடல் உள பலத்தை சிதைக்கின்றது. அது சிறைக்கூடங்களில் மக்கள் பெற்ற மிக கீழ்த்தரமான மோசமான அனுபவங்களை வெளிப்படுத்துவதை தடுக்கின்றது. பல தாங்கொணா நிலைகளிலும் அதை பற்றி பலமாக குரலெழுப்பினும் அதை காது கொடுத்து கேட்க யாரும் தயாராக இல்லை. பாதிக்கப்பட்டோரின் கதைகள் பயங்கரமானதாகவும் ஆனால் நம்ப முடியாததாகவும் இருக்கின்றது. யாரும் இவ்வளவு கொடூரமான கதைகளை கேட்க விரும்புவதில்லை. அதை விட இது இல்லை என்ற எண்ணப்பாட்டுடன் வாழவே விரும்புகின்றார்கள்அ இவ்வகையான யதார்த்தங்கள் சித்திரவதை புரிவோர் அதை தொடர்வதற்கு ஊக்குவிப்பதோடு அதை உலகின் ஏடுகளில் இருந்து அழிக்கவும் உதவுகின்றது”.
அரசு என்பது ஓர் திடமான உருவகம் உடைய ஓர் பௌதீக தோற்றப்பாடு உடையது அல்ல, மாறாக மக்களின் கூட்டமைவிற்கான ஓர் எதிரொலி. அது கற்பனாவாதத்தின் ஒரு பெயரால் வகைப்படுத்தப்படலாம் அல்லது இறைமையை வரையறையின்றி பாவிப்பதற்கு பௌதீக வளங்களின் அருமைப்பாடு காரணம் என கூறி தட்டிக்கழிக்கலாம். எது எவ்வாறு தோற்றங் காட்டப்படினும் மக்களின் மனப்பாங்கே அந்த மக்களின் குடித்தொகை இடவமர்வை காட்டும் நாடு எனும் ஆட்சிப்புலத்தின் அரசை அமைக்கின்றது. ஒன்றை அமைப்பவரின் எண்ணப்படியே அந்த அமைப்பு உருவாவது இயற்கை நியதி. ஆனால் மக்கள் தங்களால் ஸ்தாபிக்கப்பட்ட அரசின் அல்லது அது தனது தொழிற்பாடுகளை இலகுவாக்குவதற்காக உருவாக்கப்பட்ட அமைப்புக்களை[1]கண்டு அஞ்சுவதும் தங்களின் மேல் எவ்வகையான அதிகாரத்தையும் செலுத்த முடியும் என நம்புவதும் ஏனோ வியப்பாகவே உள்ளது. இதன் தாக்கவளவு பிராந்தியங்கட்கு இடையில் வேறுபட்டு காணப்படினும் இக்கோட்பாடு இல்லாத பிராந்தியம் இல்லை.
ஆனாலும் அரசு என்பதை தர்க்கரீதியில் வரைவிலக்கணப்படுத்த முனைந்தால் அது கீழ் வருமாறு அமையலாம்.
“எந்த ஒரு நிறுவன அமைப்பிற்கு தனிநபர்கள் மீது வன்முறையை பிரயோகிப்பதற்கான தனியுரிமையை அத்தனி நபர்களே அளித்துள்ளார்களோ அந்நிறுவனமே அரசு எனப்படும்.”
அதாவது ஒரு தனிநபரின் மீது வன்முறை பிரயோகிக்கப்பட்டால் அதை எதிர்த்து வன்முறையை பிரயோகிக்க அவனுக்கு உரிமையுண்டு. ஆனாலும் சமூக நலன்கருதி அவன் தனக்கான உரிமையை அரசிடம் கையளித்து தனக்கான நிவாரணத்தை வேண்டுகின்றான். எனவே அவன் கையளித்த உரிமை அவன் கையளித்த விடயதானங்கட்கே பயன்படுத்தப்பட வேண்டுமே தவிர எதையும் செய்ய அல்ல.
அதாவது ஒரு தனிநபரின் மீது வன்முறை பிரயோகிக்கப்பட்டால் அதை எதிர்த்து வன்முறையை பிரயோகிக்க அவனுக்கு உரிமையுண்டு. ஆனாலும் சமூக நலன்கருதி அவன் தனக்கான உரிமையை அரசிடம் கையளித்து தனக்கான நிவாரணத்தை வேண்டுகின்றான். எனவே அவன் கையளித்த உரிமை அவன் கையளித்த விடயதானங்கட்கே பயன்படுத்தப்பட வேண்டுமே தவிர எதையும் செய்ய அல்ல.
அனைத்து சித்திரவதை கோட்பாடுகளும் அரசால் தனிநபர்கட்கு எதிராக மேற்கொள்ளப்படும் செயற்பாடுகள் தொடர்பிலேயே அதிக கவனத்தை காட்டுகின்றது. ஏனெனில் தனிநபர்களுக்குள் இடம் பெறும் தாக்கங்கள் அந்நாட்டு சட்டங்கள் மூலம் ஆளப்படுகின்றன. இப்பதிவுகள் குற்றவியற் சட்டங்களால் மட்டுமல்லாது குடியியற் சட்டங்களாற் கூட ஆளப்படும் தன்மையை இன்று பல நாடுகளின் சட்டமுறைமையின் ஓர் அம்சம். ஆனாலும் அரசுகளின் குற்றங்களும் முன்கொணரப்படல் அவசியமாகும். “நெற்றிக்கண் திறப்பினும் குற்றம் குற்றமே !” எனும் வாக்கியத்திற்கேற்ப குற்றம் எவர் தரப்பில் புரியப்பட்டாலும் அது தண்டிக்கப்பட வேண்டும். வகாச்சிகே தயாரத்ன எதிர் ரி.ஈ. ஆனந்தராஜாவும் ஏனையோரும்[2] எனும் வழக்கில் “தன் ஊழியரின் தவறை அரசே பொறுப்பேற்க வேண்டும்” என மாண்புமிகு நீதியரசர் விக்னேஸ்வரன் தீர்ப்பளித்தார்.
சித்திரவதை எனும் வார்த்தைக்கு சர்வதேச ரீதியாக பல விளக்கங்கள் அளிக்கப்படினும் பொதுவான விளக்கமாக இதனை கொள்ளலாம். “ஒருவரோ ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட நபர்களோ தன்னிச்சையாகவோ அல்லது ஓர் அதிகாரத்தின் கட்டளைகட்கு உட்பட்டோ ஓர் நபரிடம் இருந்து குறிப்பிட்ட தகவலை பெறும் பொருட்டோ, குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் ஒன்றை பெறும் பொருட்டோ அல்லது வேறு ஏதேனும் காரணத்தின் பொருட்டோ தெள்ளிய மன எண்ணப்பாட்டுடன் முறைமைப்படுத்தப்ப்ட்ட தாங்கொணா நோவை ஒருவர்க்கு ஏற்படுத்தல் சித்திரவதை ஆகும்[3].
இச்சித்திரவதை உள்நாட்டுச்சட்டத்தின் கீழ் Seroius Crime என வர்ணிக்கப்படுவதோடு சர்வதேச சட்டத்தின் கீழ் Heinous Crime எனவும் வர்ணிக்கப்படுகின்றது. மனித நாகரீகத்தின் பிறப்பிடமாக கருதப்பட்ட றோம் மற்றும் கிறிஸ் என்பவற்றில் கூட அதிகாரத்தில் உள்ளோர் குற்றவாளி என கருதிய நபர்களிடம் குற்ற ஒப்புதலை பெற சித்திரவதை தாராளமாக பயன்படுத்தப்பட்டது. புராதன இலங்கையின் கண்டிய சட்ட தண்டனைகளும் பின்னைய வரலாற்றாசிரியர்களால் காட்டுமிராண்டித்தனமான சித்திரவதை என வர்ணிக்கப்பட்டது.
இன்று உலகம் தன்னை நாகரீகத்தின் உச்சம் என கருதி ஒரு முகமூடியை தனக்கு இட்டுள்ளது. ஆனாலும் இன்று பாரிய அளவான மனித உரிமை மீறலில் சித்திரவதை தனக்கென ஓர் தனியிடத்தை தக்க வைத்துள்ளது. அறிவியலின் பிரம்மிக்கத்தக்க வளர்ச்சி இன்று சித்திரவதையை உடலியல் சார்பிலிருந்து உளவியலுக்கு நகர்தியுள்ளது. இதற்காக மருத்துவ ரீதியில் இரசாயன கலப்புக்களை உடலினுள் செலுத்தி சித்திரவதை செய்யும் முறைமையினை காட்டலாம். இம்முறைமைகளானது மிக அபாயகரமானவையாகும். ஏனெனில் உளவியல் சித்திரவதை தொடர்பான தகவலை சேகரிப்பது மிக கடினமானதுடன் அதை ஆவணப்படுத்துவது சாத்தியமற்றது.
டென்மார்க் நாட்டை தளமாக கொண்டு இயங்கும் ஓர் அமைப்பானது[4] சித்திரவதையை மூன்று வகைகளாக பிரிக்கின்றது.
01.உடலியல் ரீதியான முறைமைகள் இது பரவலாக உலகமெங்கும் கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வரும் முறைமையாகும். உடல் ரீதியாக தாங்கொணா வலியை ஏற்படுத்துவது இம்முறைமையாகும். இதில் மரண தருவாயிற்கு அருகில் கொணரப்படுவதற்கான மிகையான அச்சமூட்டல்கள் அல்லது மரணத்தை எதிர்பார்க்கும் வகையிலாக செயற்பாடுகளும், உடல் அங்கங்களை சிதைக்கும் வகையில் எரித்தல், வெட்டுதல் மற்றும் விறைப்பை உண்டாக்கல் என்வற்றை உள்ளடக்கும்.
02.உளவியல் முறைமைகள் இம்முறைமை ஆனது சற்று தொழினுட்ப திறனுதவியை தேவைப்படுத்துவதுடன் முன்திட்டமிடல் இல்லாது நிகழ்த்ப்படுவது சாத்தியமற்றது. அதே போன்று இதனால் பாதிக்கப்பட்டோரை அடையாளம் காண்பது மற்றும் குணமாக்குவது மிக சவாலானதாகும். ஏனெனில் நரம்பு மண்டல பாதிப்புக்களை சரி செய்ய இன்று வரை பூரண வெற்றிகர முறைமை ஒன்று விஞ்ஞான ரீதியில் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.
03.கூட்டிணைக்கப்பட்ட முறைமைகள் இம்முறைமை பெரும்பாலும் மேற்குறிப்பிட்ட இரண்டு முறைமைகளின் தாக்கத்தால் வெளிவரும் விளைவாக உள்ளது. இருப்பினும் ஒரே செயற்பாடுகளே கூட்டிணைக்கப்பட்ட விளைவை தரக்கூடியது. உதாரணமாக பாலியல் ரீதியான துன்புறுத்தல்கள் மற்றும் உணவுத் தவிர்ப்பு போன்ற நுட்பங்களை குறிப்பிடலாம்.
இலங்கையில் சித்திரவதை என்பது யுத்தகாலத்தில் ஆயுதம் தாங்கிய அனைத்து படையினருக்கும் பொதுவானதாகவும் எல்லாக் காலங்களிலும் பொலிசுக்கு உரிமையான ஒன்றாகவும் இனங்காணப்பட்டு வந்துள்ளது. ஏதேச்சையதிகார கைது மற்றும் தடுத்து வைப்பு என்பன சித்திரவதையை மேலும் ஊக்குவிக்கும் காரணிகளாக உள்ளன. ஆனாலும் இவை இலங்கையின் மீயுயர் சட்டத்தால் தடைசெய்யப்பட்டன. சில வேளைகளில் ஒரு விதமான குற்றப்பகர்வுகளோ அற்ப சந்தேகங்கட்கான நியாயபூர்வ காரணங்கள் இல்லாத போதும் கூட, உதாரணமாக கைதிற்கான காரணங்களை கேட்டதற்காக அல்லது அல்லது எதிர் பதிலளித்ததற்காக அல்லது மது போதையிலுள்ள பொலிசாரின் வெறித்தனமான போதையின் வெளிப்பாடாக மிருகத்தனமாக நபர்கள் சித்திரவதைக்கு ஆளாக்கப்படுகின்றார்கள். இதைப்பற்றிய கருத்தில் நீதியரசர் குணசேகர பின்வருமாறு விளக்கினார்.
“இவ்வழக்கின் நிகழ்வுகள் பொலிசு கட்டுக்காவலில் வைத்திருக்கப்படும் சந்தேக நபர்கள் மீது ஒரு சில பொலிசு அலுவலர்களால் கடைப்பிடிக்கப்படும் கீழ்த்தரமான முறைகள் தொடர்பில் மனதையுருக்கும் அம்சங்களை வெளிப்படுத்தியுள்ளன. அத்தகைய முறைகளை முரட்டுத்தனமானவை, நாகரீகமற்றவை, மனிதாபிமானமற்றவை என்றே விவரிக்கலாம். அவை மிகவும் வெறுப்பிற்குரியவை ஒருவரது மானிட பண்பு நலன்களையும் மகத்துவத்தையும் பற்றிய உணர்வை புண்படுத்துபவை[5]……
இதில் நீதித்துறையின் ஊக்கப்பங்களிப்பு சித்திரவதைக்கான மறைமுக காரணி என்பது வேதனைக்குரிய ஒன்று. சர்வதேச யூரிமார் ஆணைக்குழுவின் அறிக்கையின் படி இலங்கை நீதிபதிகள் பொதுவாக பொலிசார் மட்டில் அதிக கரீசனை உடையவர்களாக உள்ளார்கள். அதோடு நீதித்துறையின் அடிப்படை கோட்பாடுகளே உயர்மட்ட நீதி நிவாரணவியற் தளங்களால் மீறப்படுவது கவலைக்குரியது மட்டுமின்றி சட்டவாட்சிக்கான மிகப்பெரியதொரு சவாலாகும். நீதிபதி தன் முன்னுள்ள சாட்சியங்கள் அடிப்படையில் தீர்ப்பை வழங்க வேண்டுமே தவிர தனது சுய அனுபவங்கள், ஊகங்கள் மற்றும் கருத்துக்கள் அடிப்படையில் தீர்ப்பு வழங்க முடியாது. அவ்வாறு வழங்கின் அது இயற்கை நீதிச் சட்டத்தை மீறுவதாகும். இவ்வாறான காரணிகளால் சித்திரவதை ஓர் வழமையான விசாரணை நடைமுறையாக காணப்படுவதுடன், பிலிப் அல்ஸ்டனின் கூற்றுப்படி
“ இலங்கையில் கட்டுக்காவலில் இருப்பவர்களின் இறப்புக்களின் பெருந்தொகையானவை வஞ்சகம் தீர்க்கும் பொலிசினால் அல்ல ஆனால் வழமையான நடைமுறையில் பங்கேற்கும் சாதாரண அலுவலர்களாலேயே விளைவிக்கப்படுகின்றன[6]”.
நீதித்துறையின் போக்கு எவ்வாறு நீதிபதிகள் ஊடாக வெளிப்படுத்தப்படினும் சட்டத்தளம் அதன் பரந்தளவாகவே இலங்கையில் இன்று வரை கொண்டு காணப்படுகின்றது. ஆனாலும் அந்த பரப்பெல்லை எந்தளவு பயன்பாட்டிற்குள்ளாகின்றது என்பது யதார்த்தத்ற்குரிய வினாவாகும். ஆயினும் தொடர் இற்றைப்படுத்தல்கள் இன்மையும், பழைமையின் மேலுள்ள பெரு விருப்பமும் போதிய பயிற்றப்பட்ட ஆளனி வளமின்மையும் அதைப்போன்ற இன்மைகளின் காரணிகள் பரந்தளவு சட்டத்தளத்தை மீறி நிவாரணங்களின் எல்லையை மிக குறுகியதாக்குவது அனுமதிக்கப்பட முடியாதது.
இலங்கையின் சட்டத்தளத்தை பொறுத்த மட்டில் பல்வேறு தெரிவுகள் சித்திரவதையால் பாதி்க்கப்பட்டவர்கட்கு நிவாரணமாக வழங்கப்பட்டுள்ளது. யாப்படிப்டையிலான நிவாரணங்கள், நியதிச்சட்ட நிவாரணங்கள், பொதுச்சட்டத்தின் கீழ் குடியியல் மட்டான நிவாரணங்கள் மற்றும் சர்வதேச பொருத்தனைகளின் கீழான நிவாரணங்கள் என அவற்றை பட்டியலிட முடியும்.
அடிப்படை உரிமைகள் எனும் பதம் 1972ஆம் மற்றும் 1978ஆம் ஆண்டுகளின் அரசியல் யாப்புக்கள் மூலம் இலங்கையருக்கு அறிமுகப்டுத்தி வைக்கப்பட்டது. முதலில் 1972ஆம் ஆண்டு யாப்பானது இப்பதத்தை அதன் ஆறாவது பகுதியினுாடாக அறிமுகப்படுத்தி வைத்ததுடன் அதன் உறுப்புரை 18 இனுாடாக பின்வரும் இரண்டு விடயங்களை முன்வைத்தது எந்த ஒரு மனிதனும் சட்டத்தின் படியாலன்றி தனது உயிர்,சுகந்திரம் மற்றும் பாதுகாப்புரிமையை இழத்தலாகாது , எந்த ஒரு மனிதனும் சட்டத்தின் படியாலன்றி கைது செய்யப்படவோ தடுப்பில் வைத்திருக்கப்படவோ ஆகாது. இவையிரண்டும் சித்திரவதையை பற்றி நேரடியாக எடுத்தியம்பாவிடினும் சித்திரவதைக்கான முக்கிய படிகளை தடுக்கின்ற பொறிமுறையாக அறிமுகப்படுத்துபவையாக அமைந்துள்ளது. ஆனாலும் அப்பொறிமுறைமை இயக்கும் அமைப்பு ஒன்று அன்று ஸ்தாபிக்கப்படவி்ல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இதற்கான தனியான நியாதிக்கமுடைய நீதிமன்று ஒன்று இன்மையும் ஆறு வருட முதன்மைத்துவத்தின் கீழ் ஒரே ஒரு பதிவி்டப்பட்ட வழக்கே[7] இன்று வரை உதாரணமாக உள்ளமையும் இவ்யாப்பின் வினைத்திறனற்ற தன்மையை காட்டுகின்றது.
அடுத்ததாக 1978இன் இரண்டாம் சுகந்திர இலங்கையின் அரசியலமைப்பு பகுதி மூன்றின் ஊடாக அடிப்படை உரிமைகளை மக்களுக்கு உடைமை ஆக்கியிருப்பதுடன் அதன் மீறுகைக்கான பரீகாரமளிக்கக்கூடிய நியாயாதிக்கமுடைய நீதிமன்றாக இலங்கையின்உயர்நீதிமன்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது[8]. இப்பகுதி சித்திரவதை தடுப்பை நேரடியாகவே அதன் உறுப்புரை பதினொன்று மூலம் உறுதிப்படுத்துகின்றது. ஆனாலும் நிவாரணம் பெறும் உரிமை நிறைவேற்று துறைக்கெதிரானது மட்டுமே என மட்டுப்படுத்தப் படுவதும், உறுப்புரை பதினைந்து அடிப்படை உரிமைகளில் மட்டுப்பாட்டை விதிப்பதும், நிவாரண கோரலுக்கான காலக்கெடு வரையறுக்கப்பட்டுள்ளதும், விஷேட சந்தர்ப்பங்களை தவிர்த்து வழக்கெடுக்கையின் போதான சட்ட தொழினுட்ப தேவைப்பாடுகள் கட்டாயமாக்கப்படுவதும் நிவாரண விலக்கிகளாக காணப்படுகின்றன. உறுப்புரைகள் மூன்று மற்றும் நான்கு இலங்கை மக்களின் இறைமையையும் அதன் பிரதிபயனான அடிப்படை உரிமைகளை அரசின் மூன்று தொழிற்கரங்களும் மதிப்பளிக்க வேண்டும் என வலியுறுத்துகின்ற போதும் சட்டவாக்கத்துறை[9] மற்றும் நீதித்துறை[10]என்பன வழக்கெழுதலில் இருந்து விடுதலை பெறுவதானது யாப்படிப்படைவாதத்தின் தெளிவான மீறுகையை காட்டுவதாகின்றது. அதோடு உறுப்புரை 126 இன் படி பாதிக்கப்பட்டவரோ அல்லது அவர் சார்பான சட்டத்தரணியோதான் அடிப்படை உரிமை மீறல் வழக்கொன்றை தாக்குதல் செய்ய முடியும். எனினும் இலங்கையில் சித்திரவதைக்குள்ளாகும் நபர்கள் குறிப்பிடத்தக்கவளவின் மேல் மரணத்தை தவிர்ப்பது சாத்தியமற்றது. பல வழக்குகளில் சித்திரவதைக்குள்ளான நபர் சிறுநீரக செயலிழப்பின் பெயரிலேயே மரணத்தை தழுவுவதாக சட்டவைத்திய நிபுணர்கள் பொலிசாரின் மேற்சுமையை விடுவிப்பினும் வைத்திய துறையின் வளர்ச்சி மற்றும் தொழில்சார் பற்றுறுதியுள்ள வைத்தியர்களின் தொடர் அழுத்தங்கள் என்பன கடுமையான சித்திரவதையின் பிரதிபயனான உச்சகட்ட பயத்தின் அதனோடு இணைந்த இயலாமைகளின் போது மனித உடல் உள்ளேயே வெளியிடும் மாறுபட்ட ஒழுங்கீமான இரசாயண பதார்த்தங்களின் செய்றபாடே சிறுநீரகத்தை உடனடியாக பாதிக்கின்றது இன்று நிறுவப்பட்டுள்ளது. எனவே சித்திரவதைப்படுத்துவது தவறு அதற்கான மாற்றீடான கொலை பரிகாரம் எனும் நிலை சிராணி சில்வா வழக்கில் நீதியரசர் மார்க் பெர்ணாண்டோ வழங்கிய தீர்ப்பில் கேள்விக்குட்படுத்தப்பட்டது. அதில் உரிமை என்று ஒன்றிருந்தால் அதன் மீறுகைக்கு பரிகாரம் ஒன்று அளிக்கப்பட வேண்டும்[11] (Ubi Jus Ibi Remedium) எனும் கோட்பாட்டிற்கமைய இறந்தவரின் மனைவி வழக்காட நீதிமன்று தற்றுணிபில் அதிகாரம் அளித்திருப்பினும் இது அடிப்படை உரிமை வழக்காடல்களின் ஓர் மிகக்குறுகிய எல்லைக்குட்பட்ட விரிவாக்கமே தவிர வேறெதாகவும் காட்டப்பட முடியாது. ஆனாலும் நீதியரசர் அமரசிங்க வழக்கொன்றில்[12] “இன்று எமது நீதிமன்றம் அடிப்படை உரிமை மீறல்களுக்கான நிவாரணத்தை தீங்கியற் சட்டவடிப்படைக் கோட்பாடுகளில் இருந்து மேலோங்கி நாட்டின் மீயுயர் சட்டமான அரசியலமைப்பின் வழிகான நிவாரணமளிக்க ஏற்புடையவர்களாகவுள்ளோம்” என்று குறிப்பிட்டார். மேலதிகமாக உயர்நீதிமன்று தட்சணாமூர்த்தி[13] வழக்கில் உறுப்புரை 126(4) இன் பிரயோகமானது விரிதாகவும் நீடிக்கப்பட்ட ஒன்றாகவும் கருதப்பட வேண்டும் என தீர்க்கப்பட்டது. ஆனாலும் இதில் கிடைக்கும் நிவாரணவியல் நீதி வெறுமனே அரசின் கையாளகு நிதியிலான செலவு என்ற நிலையிலிருந்து எதிர்காலத்தில் மீறுவர்கட்கு எச்சரிக்கையாக செயற்பட போதுமானதாக அமைய மாட்டாது[14].
அடுத்தாக இலங்கையின் பொதுச்சட்டமாகிய உரோம டச்சு சட்டம் சித்திரவதை பற்றி வெளிப்படையாக எதுவும் நிவாரண மட்டில் கூறாவிடினும் அக்கூலியன் வழக்கொன்றை மாவட்ட நீதிமன்றில் குடியியல் நடவடிக்கையாக தொடர்ந்து நஷ்டஈட்டை பெற முடியும். இதில் ஏற்பட்ட பாதிப்பிற்கான மருத்துவ செலவையும், ஏற்பட்ட மானநஷ்டத்திற்கான நட்டஈட்டையும் வருங்காலத்தில் ஏற்பட கணித்திருக்கும் மருத்துவ செலவையும், வருங்காலத்தில் உழைக்ககூடிய கணிப்பிட்ட உழைப்பானது இச்சித்திரவதை செயற்பாட்டால் பாதிக்கப்படுமாயின் அதற்காக தொகையினையும் பெறமுடியும். இதில் உள்ள நன்மை என பார்த்தால் பாதிக்கப்பட்டவர் தனது மாவட்ட மட்டிலேயே நிவாரணத்தை பெற முடியும். அடிப்படை உரிமைகளின் மேல் வழக்கை தொடர்ந்து நடாத்த கொழும்பில் பிரவேசமும் பெரும் தொகை சட்டவழிகாட்டலிற்கும் தேவைப்படும். அதோடு தீர்க்கப்பட்ட அடிப்படை மனித உரிமை வழக்குகளை பார்ப்பின் சித்திரவதைக்கான நிவாரணமாக புறத்தொதுக்க கூடிய இழப்பீட்டு தொகையையே உயர்நீதிமன்று வழங்கியிருப்பதானது உயர்மட்ட நீதியின் சிதைவை காட்டுகின்றது.
இலங்கை தண்டனைச் சட்டக் கோவை கட்டளைச்சட்ட இலக்கம் 3 இன் 1883 பல தண்டனைகளை வகைப்படுத்தியுள்ளது. இதன் பிரிவுகளின் கீழ் மாவட்ட நீதவான் நீதிமன்றுகளில் வழக்கிடுவதன் மேல் எதிராளிக்கான தண்டனையை வழங்க முடியும். உதாரணமாக காயப்படுத்தல்[15] (சாதாரண காயம் மற்றும் பெருங்காயம்), அடித்தல் மற்றும் குற்ற பலப்பிரயோகம்[16], சட்டத்தவறான தடுத்துவைப்பு[17] என்பவற்றை காட்டமுடியும்.
அடுத்து இலங்கை மனித உரிமை ஆணைக்குழுவை நாடலும் ஓர் தெரிவாக இருப்பினும் அதன் பயனுறுதித்தன்மை இன்றுவரை கேள்விக்கு உட்படுத்தப்பட்டு வரும் ஓர் நிலையிலேயே காணப்படுகின்றது. இவ்வமைப்பானது இலங்கை பாராளுமன்றமானது இலங்கை அரசு சர்வதேச ரீதியில் ஏற்படுத்திக்கொண்ட மனித உரிமைகள் சம்மந்தமான பல கடமைப்பாடுகளின் நிறைவேற்றலை உறுதிப்படுத்தும் ஓர் அமைப்பின் தேவை உணர்ந்த போது பாரிஸ் கோட்பாடுகளை உள்ளடக்கி இல 21 இன் 1996 சட்டத்தின்[18]மூலம் தோற்றம் பெற்றது. கொழும்பில் தலைமை அலுவலகத்தையும் பிராந்திய அலுவலகங்களையும் கொண்டு இயங்கி வரும் ஓர் நிறுவகமாகும். இந்நிறுவகம் மனித உரிமை குற்றச்சாட்டுகளை ஏற்பதற்கு நியாயாதிக்கத்தை கொண்டிருப்பினும் குறிப்பாக 22 வைகாசி 2004 இல் இருந்து சித்திரவதையை தடுத்தல் மற்றும் மேற்பார்வை அமைப்பின் ஊடாக குற்றச்சாட்டு பதியப்பட்டு 24 மணி நேரத்தினுள் விசாரணைகளை ஆரம்பித்த போதிலும் பிணிக்கும் தகவுடைய எந்த ஒரு தளத்தையும் தன்னிருக்காதது அதன் ஒட்டு மொத்த செயற்றிறனையும் பாதித்து விடுகின்றது. ஆனாலும் இற்றைப்படுத்தப்பட்ட தரவுகளின் படி விரைவில் ஜனாதிபதியின் பணிப்புரையின் கீழ் இவ்வாணைக்குழுவிற்கு பிணிக்கும் தகைமையுள்ள தளத்தை வழங்கும் சட்டத்திருத்தம் வரவிருப்பது, வந்தால் வரவேற்கத்தக்கது.
சர்வதேச பொருத்தனைகள் என்ற ரீதியில் நோக்கின் அதில் குறிப்பிட்டு கூறக்கூடியது தனிநபர் குற்றச்சாட்டுக்களை சர்வதேச ரீதியில் முன்வைக்க ஏற்புடைமை செய்தமையாகும். இவ்வேற்பானது இலங்கையில் குடியியல் மற்றும் அரசியல் உரிமைகள் பற்றிய சர்வதேச பொருத்தனைக்கான முதலாவது விருப்பத்திற்குரிய வரைவேட்டை 1998 ஜனவரி 3ஆம் திகதி இலங்கை அரசு ஏற்றதின் பெயரில் வலிதுடைமையதகியது. ஆனாலும் இப்பரிகாரத்திற்கு உள்நாட்டு நிவாரணங்களின் பரிகாரமளிக்க இயலாமையை உறுதிப்படுத்திய பின்னரே ஏற்புடையதாக முடியும் என்பதோடு அவ்வாறான நிலைகளிலும் பாதிக்கப்பட்டவர் போதனாமுறைமைக்கு மட்டுமே நிவாரணமளிக்கப்படுவார் என்பதை நல்லரத்தினம் சிங்கராசா[19] வழக்கு எடுத்துக் கூறுகின்றது. இவ்வழக்கில் உயர்நீதிமன்று இலங்கையின் அதிஉச்ச நீதியியல் பொறிமுறை உயர்நீதிமன்றமே அன்றி வேறெந்த சர்வதேச அமைப்புக்களும் அல்ல என தெளிவாக யாப்பை பொருள் கோடலில் சுட்டிக்காட்டியது. ஆனாலும் யாப்பின் யாப்படிப்படைவாதத்தை வைத்து பொருள்கோடிட்டு மக்களின் உரிமைகளை பாதுகாக்க வேண்டிய கடப்பாட்டை இலங்கை நீதித்துறை மறந்து செயற்பட்டமை கவலைக்குரியது.
அடுத்தாக சித்திரவதை மற்றும் வேறு கொடூரமான, மனிதாபிமானமற்ற அல்லது கீழ்த்தரமான முறையில் நடத்துதல் அல்லது தண்டித்தல் என்பனவற்றுக்கு எதிரான சமவாயத்தின்[20] கீழான நிவாரணமாகும். இச்சமவாயத்தை பின்பற்றி இலங்கை பாராளுமன்றம் இயக்கமூல சட்டமொன்றை[21] நிறைவேற்றியதன் பொருட்டு சித்திரவதைக்குட்பட்ட நபர் பெறக்கூடிய நிவாரணவியற்தளம் விரிவாக்கம் பெற்றுள்ளது[22]. இச்சட்டமானது இலங்கை மேல்நீதிமன்றுகட்கு[23] நியாயாதிக்கத்தை வழங்குவதுடன் குற்றவாளிக்கு ஏழு முதல் பத்து வருட சிறைத்தண்டனையும் பாதிக்கப்பட்டவர்க்கு இழப்பீடாக[24] பத்தாயிரம் முதல் ஐம்பதினாயிரம் ரூபா வரையும் கிடைக்க வழி சமைக்கின்றது. இதில் குற்றாளிகள்[25] என்போர் குற்றத்தை புரிந்த, புரிய எத்தனிக்கின்ற , புரிவதில் ஒத்தாசை வழங்குகின்றவர்கள் என வரைவிலக்கணப்படுத்தப் படுகின்றனர். அத்தோடு இச்சட்டம் போர் மற்றும் மேலதிகாரியின் கட்டளை ஆகிய பாதுகாப்புக்களை எதிரி பயன்படுத்துவதிலிருந்து நீக்குகின்றது[26]. அதோடு மேலதிகமாக இச்சட்டம் சர்வதேச ரீதியில் சி்த்திரவதையை ஒழிப்பதற்காக இலங்கை அரசிற்கு சர்வதேச மட்டத்தில் உள்ள் கடப்பாடுகளையும் விளக்குகின்றது.
இவ்வளவான நிவாரண தளத்தை இலங்கை சட்ட முறைமை கொண்டிருப்பினும் இன்னும் சித்திரவதையை ஒழித்தல் என்பது சாத்தியமற்ற ஒன்று போலவே காட்டப்படுகின்றது. அதற்கான காரணமாக 1947 இன் Justice Sorrtsez’s ஆணைக்குழு முதல் 1995 ஆம் ஆண்டு Jayasinghe ஆணைக்குழு வரை சுட்டப்பட்ட காரணம் ஓர் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட ஓர் நிறுவகம் இன்மை என்பது தான் என்னைப் பொறுத்த வரை இன்றளவும் அவ்வாறு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட நிறுவனமொன்றை என்னால் காண முடியவில்லை. அவ்ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட அமைப்பானது பொலிசாருக்கும் ஏனைய ஆயுதப்படைகட்கும் சித்திரவதை தமக்கான தனியுரிமை எனும் கடுந்திரையை நீக்க வல்லமை பெற்றதாக இருக்க வேண்டியது அவசியமாகும். அவர்களையும் குற்றவாளிகளாக தண்டனைக்குட்படுத்த முடியும் என்பதை உணர்த்த கூடிய வல்லமை பெற்ற அமைப்பாகவும் இருக்க வேண்டும். ஆயினும் தடியெடுத்தவன் எல்லாம் வேட்டைக்காரன் எனும் தொனியில் குற்றத்தை அடக்கும் அதிகாரம் சித்திரவதைக்கான தனியுரிமை என்பது இன்று வேரூன்றப்பட்ட ஒன்றாகிவிட்டமை வேதனைக்குரியது.
மேலதிகமாக சித்திரவதைக்கு உட்படுத்தப்பட்டோர் அதன் பின்னரான காலப்பகுதியை எவ்வாறு கழிக்க அனுமதிக்கப்படுகின்றார்கள் என்பது அடுத்த தேடலாகும். இலங்கையை பொறுத்த மட்டில் இத்தேடல் அரசு என்ற ரீதியில் முகத்தளவிலேயே அர்த்தம் அற்றதாகும். இன்று ஐக்கிய நாடுகள் சபை தனது வருடாந்த பாதீட்டின் போது சித்திரவதையால் பாதிக்கப்பட்ட நபர்களுக்காக அவர்களின் மறுவாழ்விற்காக குறிப்பிடத்தக்க அளவு நிதியை அளிக்கின்றது. ஆனால் அது சரியான முறையில் பெறப்பட்டு சரியாக வழிமுறைகள் ஊடாக பாதிக்கப்பட்டவர்கட்கு அளிப்பது அவசியமாகும். ஏனெனில் இந்நிதி அரசு மற்றும் அரச சார்பற்ற நிறுவனங்கள் மற்றும் தனிப்பட்டவர்களின் சுயவிருப்பிலான உதவி ஆதலால் முழு வெளிப்படைத்தன்மை கோரப்படுகின்றது. இது இலங்கை உட்பட்ட பல மூன்றாம் உலக நாடுகட்கு மிக சவாலான விடயமாக நிகழளவில் இருப்பதால் இவ்வுதவிகள் பல மறுக்கப்படுகின்றன.
ஆனாலும் இவ்வுதவிகள் மனிதாபிமான, சட்ட மற்றும் புனர்வாழ்விற்காக பாதிக்கப்பட்டவர்கட்கோ அல்லது அவரில் தங்கி வாழும் குடும்ப உறுப்பினர்கட்கோ பயன்பட முடியும். ஆயினும் தற்போது இலங்கை அரசு இலவச சட்ட சேவையை அளித்து வரினும் அச்சேவையின் தரம் பற்றி ஆய்வுக்குட்படுத்துவது அவசியமானது.
பொதுவாக அரசுகள் சித்திரவதையை பொதுமட்டளவில் அதற்கெதிரான குடிகட்கு எதிராக பாவிப்பது வழக்கமானது. அது எந்த வித அரசிற்கும் பொருத்தபாடானது எந்த அரசும் எப்போதுமே பாசிச வாதத்ததை கைவிட தயாராக இருந்ததில்லை. அவ்வாறு அது இருக்குமாயின் அதை கொண்டு செல்லுகின்ற அரசு என்கின்ற பொறிமுறையான அரசாங்கம் வெற்றிகரமாக இயங்காது. பாசிச வாதத்தை அறிய அது எத்தனை உயிர்களை பலி வாங்குகின்றது என்பதை விட அது எப்படி பலி வாங்குகின்றது என்பதே முக்கியமானது. அளவுகள் மாறினாலும் அதன் தொழிற்படு தாக்கம் மாற்றப்படுவதில்லை. அரசு தனது குடிகளை மௌனமாக்க நேரடியாகவோ அல்லது வேற்றுக்கூட்ட குடிகள் மீது மறைமுகமாக சித்திரவதையை பிரயோகித்து தம் குடிகளை அடக்க நினைக்கின்றது. ஏனெனில் குடிகளின் குரல் அரசாங்களூடாக அரசின் ஆட்சிப்புலத்தை அசைக்கும் வல்லமை படைத்தது. இலங்கை அனுபவத்திலும் அது நன்கு உணரப்பட்டுள்ளது. அதாவது வட கிழக்கு சிவில் யுத்தம் மற்றும் பயங்கரவாதம் என்பவையே சித்திரவதைக்கான காரணங்கள் என்பது தற்போது பிழை என ஏற்கப்பட்டுள்ளது. இன்றும் சித்திரவதை தொடர்கின்றது இது பயங்கரவாதம் எனும் தார்ப்பரியத்தை தாண்டி தொடர்கின்றது அவ்வளவே!.
தீர்வுகள் என நோக்கும் போது சுகந்திரமான நீதித்துறை மற்றும் சட்டமா அதிபர் திணைக்கள செயற்பாடுகள், பயிற்றப்பட்டதும், கட்டுப்பாட்டு விசாலம் மிக்கமையான ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட சட்ட அமுலாக்க ஆளணி, அவ்வாளணியை மேற்பார்வை செய்து முகாமை செய்ய அதிகாரமுள்ள நிறுவன கட்டமைப்பு அதோடு சட்டத்தரணிகளின் ஜனநாயக ஆர்வம் மற்றும் சட்ட அறிவுப்பரவலாக்கம் பெற்றுள்ள குடிமக்கள் என்பனைவற்றை காட்ட முடியும்.
எனினும் இறுதியாக அரசுகள் சித்திரவதையை இயன்றவரை குறைக்க நடவடிக்கை எடுக்குமே தவிர அரசாங்கங்கள் அதை நிறுத்த ஒரு போதும் முயற்சி எடுப்பதில்லை. ஏஎனனில் நான் இக்கட்டுரையின் முதற்பாகத்தில் குறிப்பிட்டது போல மக்களை மௌனமாக்க சித்திரவதையை விட வேறு ஓர் அரிய உபகரணம் அரசுகளிற்கு கிடைப்பதில்லை.
[1] அரசின் மூன்று துறைகளான நிர்வாகத்துறை, சட்டவாக்கத்துறை மற்றும் நீதித்துறை குறிப்பாக நிர்வாகத்துறையின் ஸ்தாபிப்புக்களான பொலிசு உட்பட்ட ஆயுதப்படைகள்
[2] SC App No 337/2003 17.05.2004
[3] உலக மருத்துவ ஒன்றியத்தின் 1975ம் ஆண்டின் டோக்கியோ பிரகடனத்தின் பிரித்தெடுப்பு.
[4] The Rehabilitation and Research Centre For Torture Victims in Denmark… RCT
[5] யோகலிங்கம் விஜிதா எதிர் திரு.விஜயசேகரவும் ஏனையோரும் S.C App.No.186/2001, 23-08-2002.
[6] நீதிக்கு புறம்பான சுருக்கமுறை அல்லது தன் விருப்பப்படியானநிறைவேற்றங்கள், விஷேட தொடர்பாளரின் அறிக்கை, பிலிக் அல்ஸ்டன்பிற்சேர்க்கை.
[7] குணரத்தின எதிர் மக்கள் வங்கி [1986] 1 SLR 338. இவ்வழக்கும் பெருவாரியாக தொழிற்சங்க உரிமை எனும் கோட்பாட்டை உள்வாங்கியே வழக்கெழு காரணத்தை வெளிப்படுத்தியது அடிப்படை உரிமை மீறல் தளத்தை அல்ல.
[8] 1978ஆம் ஆண்டு அரசியலமைப்பின் உறுப்புரை 126.
[9] பாரத தேசத்தில் இந்திரா காந்தி எதிர் இந்தியா எனும் வழக்கில் சட்டவாக்கத்துறையின் செயற்பாடுகள் அடிப்படை உரிமைகளை மீறுவதாக வழக்கெழு காரணத்தின் பெயரில் வழக்கு விசாரிக்ப்பட்டது.
[11] வழக்கின் தொடுநர் தரப்பில் பிரசன்னமான வழக்கறிஞர் வெலிமட வின் நேரடி கலந்துரையாடலின் பெயரில் கிடைக்கப் பெற்ற சமர்ப்பணத்திலிருந்து
[15] இலங்கை தண்டனை சட்டக்கோவை பிரிவுகள் 310 தொடக்கம் 329 வரை.
[16] இலங்கை தண்டனை சட்டக்கோவை பிரிவுகள் 340 தொடக்கம் 249 வரை.
[17] இலங்கை தண்டனை சட்டக்கோவை பிரிவுகள் 331 தொடக்கம் 336 வரை, பிரிவுகள் 377 மற்றும் 339.
[18] National Human Rights Commission Act No 21 of 1996
[19] நல்லரத்தினம் சிங்கராசா எதிர் இலங்கை ஐக்கிய நாடுகள் மனித உரிமைகள் குழு CCPR/C/81/D/1033/2001.adoption of views, 21.7.04
[20] 1984 டிசம்பர் 10 ஆம் திகதி ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பொதுச்சபையில் இல 39,46 தீர்மானங்கள் மூலம் அங்கீகரிக்கப்பட்டதும் 1987 யூன் 26ஆம் திகதியிலிருந்து வலுவுள்ளதுமான உடன்படிக்கை
[21] இல 22 இன் 1994.
[22] இலங்கைச் சனநாயக சோசலிசக் குடியரசின் அரசாங்கம் எதிர் மதிலியாவத்த ஜயலத்கே மே.நீ.வழக்கு இல HC 9775/99
[23] பிரிவு 4
[24] பிரிவு 2 இன் உப பிரிவு 4
[25] பிரிவு 2 இன் உப பிரிவு 2 இன் பிரிவுகள் (அ), (ஆ), (இ)
[26] பிரிவு 3
0 comments:
Post a Comment